Makarow stał się znakiem rozpoznawczym radzieckich sił porządkowych krótko po jego stworzeniu w 1948 roku. Pierwszy model używał stosunkowo słabej amunicji kalibru 9×18, której siła rażenia była mniejsza niż u „starszych towarzyszy”. Jednakże ta zmodernizowana i popularna w Zakładzie 3826 wersja różni się tym, że przeszła sporo fundamentalnych zmian.

Polimerowy rdzeń pocisków daje im większą siłę uderzenia, gdy kula rozbija się na odłamki, a ulepszony mechanizm spustu pozwala wystrzelić kilka razy bez obniżenia celności. W wyniku tego skupienie strzałów jest lepsze, a broń ma większą efektywność. Mimo że głównym zadaniem Makarowa jest eliminacja wrogiego personelu, pistolet radzi sobie ponadprzeciętnie również z maszynami. Uszkodzona sieć neuronowa nie wprowadziła praktycznie żadnych zmian do schematu produkcji tej broni, więc warto zwrócić uwagę na dodawanie wysokiej jakości ulepszeń.